Als je bij mij de woonkamer binnenstapt, zal het je waarschijnlijk niet eens opvallen. In een hoek hangt een klein kadertje met een tekening er in. Klein, sober en al een beetje verkleurd. Maar voor mij is het één van de belangrijkste  zaken die ik in mijn huis heb.  Niet omdat het waardevol is of omdat het de mooiste tekening is die ik ooit gezien heb, maar omdat het staat voor een keerpunt in mijn leven.

Ik ben opgegroeid als enig kind. Laat ik dat even nuanceren, want dat was ik niet helemaal. Ik heb namelijk 2 oudere halfzussen, maar die zag ik misschien 1 keer per jaar. Soms vaker, soms jaren niet. Toen ik 16 was, kwam er ook nog een broertje bij, maar door het leeftijdsverschil was hij meer een surrogaat-zoon dan een broer. Eigenlijk was ik in de dagelijkse realiteit dus enig kind.

Verwend

Materieel werd ik enorm verwend. Vaak uit eten, een uniformschool waar de meeste andere meisjes ook uit een rijk nest kwamen, een auto zodra ik mijn rijbewijs had en meer zakgeld dan ik op kon maken. Ik vond dat allemaal normaal, geld moest rollen. Maar ik was niet gelukkig. Emotioneel was het namelijk een ander verhaal. Mijn vader is niet de gemakkelijkste persoon om mee samen te leven, laten we het daar maar op houden. Heel mijn jeugd heb ik van hem geleerd dat het leven draait rond succesvol zijn en rijk worden.

Sacha

En toen ging ik naar Kroatië. Het was 1992 en midden in de oorlog. De aanleiding was wat vreemd. Een paar maanden eerder had ik een tijdje een vriendje, Sacha, en wij hadden ontdekt dat wij iets gemeen hadden. Mijn oudste zus had namelijk jarenlang in een dorpje aan de Kroatische kust gewoond dat uit 1 straat bestond. In die ene straat stond ook één hotel en dat hotel was eigendom van de grootouders van Sacha. Hoe klein kan de wereld soms zijn?

Hulpgoederen

Sacha had dus als 19 jarige helemaal alleen een hulpkonvooi georganiseerd. Hij had overal voor gezorgd. Hij had de goederen verzameld en in een container verstuurd naar een hulporganisatie. Die hulporganisatie had hem daarna uitgenodigd om te komen kijken waar de goederen terecht kwamen en wat er nog nodig was. Hij had geen auto die de ruim 1000 km lange rit aankon. Ik had dat wel, dus vroeg hij aan mij of ik zin had om mee te gaan. Ik zei ja en daar heb ik geen moment spijt van gehad.

Surrealistisch

Ik weet niet wat ik verwacht had, maar het leven in Kroatië midden in de oorlog kwam op mij heel surrealistisch over. Ja, ik begrijp dat het leven doorgaat, maar toch… In Zagreb liepen de soldaten in vol ornaat rond. Wij zijn dat nu helaas door de terreurdreiging ook gewend, maar op dat moment had ik zoiets nog nooit gezien.  Als wij ’s avonds iets gingen drinken in het Hardrock Café, dan zaten er soldaten met hun vriendin, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Verwoest

Op een gegeven moment zijn wij naar een gebied gegaan dat volledig verwoest was. Een café zonder voorgevel, waar mensen een tafel weer recht hadden gezet om even samen te zitten tussen de puinhopen, lege fles wijn en glazen op tafel. Een eenzame pop op straat, mortiergaten in de gevels. Verlaten tanks waar je bijna tegen aan loopt als je de hoek om draait.

Vluchtelingenkamp

Maar wat het meeste indruk op mij maakte, waren de mensen. Wij waren te gast in een vluchtelingenkamp. Een kamp opgebouwd uit troosteloze barakken die er uit zagen alsof ze in een vorig leven als koeienstal gediend hadden. Daar werden wij uitgenodigd in een kamer van ongeveer 3 op 6. Hier woonde een vrouw met haar gezin. Met zes mensen dicht op elkaar, stapelbedden, kookvuurtje, drooglijn met kleding. En deze vrouw, die alles verloren was, die enkel nog de kleren had waarmee ze gevlucht was, deze vrouw vertelde ons hoe gelukkig zij was.  Hoe gezegend zij zich voelde. Ja, zij was haar huis kwijt, haar meubels, haar bezittingen, maar het enige wat echt belangrijk was, had ze nog. Haar familie leefde nog. Ze had een dak boven haar hoofd en haar hele gezin was veilig en gezond.

De tekening

Op het einde van ons bezoek kregen wij allebei een lijstje met een tekening van een Kroatische artiest. Deze tekening van een moeder die vlucht met haar kind vangt voor mij de sfeer van deze reis. Eén week in Kroatië, met mensen die bijna niets meer hadden en toch alles wilden delen, heeft mij voor altijd veranderd. Hier leerde ik dat het leven niet draait om geld en succes, maar om geliefden. Een les die veel mensen waarschijnlijk van thuis uit meekrijgen, maar waarvoor ik meer dan 1000 km moest reizen.

 

xxx