Vandaag kunnen jullie een gastblog lezen van Eva van Miss Dude Blogging.  Haar operatie aan een hernia maakte de situatie alleen maar erger. Medische blunder of gewoon pech? Oordeel zelf:

Ik heb al zolang als ik me kan herinneren een zwakke rug. Op het voortgezet onderwijs was de boosdoener de zware rugtas die ik dagelijks mee moest sjouwen. Een schoolkluisje had ik niet, dus dat was dagelijks een heel gedoe.

Ik denk dat het een jaar of 6 geleden was toen mijn rugklachten echt duidelijk begonnen te worden. Toen ik op het zoontje van een vriendin aan het passen was, schoot het ineens in mijn rug. Ik kon hem niet meer optillen en me amper bewegen van de pijn. De huisarts keek ernaar en vertelde dat ik het een paar dagen rustig aan moest doen en wat pijnstillers moest nemen. En gelukkig hielp dat, maar mijn rug bleef wat zwakker.

Bekkeninstabiliteit

In 2013 raakte ik zwanger van mijn dochter. Vanaf het tweede trimester kreeg mijn rug het weer zwaar. De verloskundige noemde het een lichte vorm van bekkeninstabiliteit, ik moest toch zoveel mogelijk op mijn eigen tempo blijven bewegen. Na de bevalling zou het weer beter gaan.

De bevalling zelf ging tijdens het persen niet zo makkelijk en of dat misschien heeft bijgedragen aan de problemen die ik nu met mijn rug heb? Ik weet het niet.

Fysiotherapie

In 2014 kreeg ik ineens weer veel pijn in mijn onderrug. De pijn straalde uit naar mijn bil en bovenbeen. Ik ben toen verschillende keren bij de huisarts geweest, heb verschillende pijnstillers gehad, maar het hielp toch niet echt. Dus werd ik doorgestuurd naar de fysiotherapeut.

De fysiotherapeut vertelde mij dat het probleem in mijn bekken zat en de behandelingen bestonden uit “massage” en oefeningen. Ik moest vooral ook goed op mijn houding letten. Ondertussen straalde de pijn steeds wat meer uit, de fysio snapte er niet zoveel van, maar ging door met zijn behandelingen. Ik vroeg hem ook of de behandelingen wel nut hadden aangezien het eigenlijk niet beter werd. Hij gaf aan dat het soms gewoon veel tijd nodig heeft. Dus bleef ik netjes mijn oefeningen doen.

Pijn

Totdat ik op een dag ineens door mijn been zakte en constant last had van tintelingen in mijn kuit en voet. Ik maakte toch maar weer een afspraak bij de huisarts. Zij deed een aantal testen, maar ze snapte er niet zoveel van. Omdat het toch allemaal wel vreemd was en erg lang duurde (inmiddels was het eind 2015) besloot ze dat er maar een neuroloog naar mijn rug en been moest kijken. Ik kon al vrij snel terecht bij de neuroloog. Mijn fysiotherapeut zei toen, ja uitvalverschijnselen zouden kunnen wijzen op een hernia, maar daar doen ze niks aan hoor. Ik zette de behandelingen bij de fysio tijdelijk even stil.

Hernia

De neuroloog vroeg me wat het probleem was, hij knikte en had een blik in zijn ogen die mij het idee gaf dat hij wel een idee had. Hij wou even naar mijn rug kijken, vouwde mijn rug als het ware dubbel en zei: “Ja, dat dacht ik al! Ik moet wel een MRI en foto laten maken om het met 100% zekerheid te zeggen, maar ik weet bijna zeker dat je een hernia hebt.”

MRI

Heel eerlijk gezegd schrok ik hier wel even van. De neuroloog zei nog dat het heel goed kon dat de hernia al aan het kleiner worden was. 2 weken laten lag ik in zo’n MRI-buis.

Toen ik voor de uitslag terugging naar de neuroloog dacht ik nog dat het allemaal wel mee zou vallen. Ik kwam de spreekkamer binnen en de neuroloog zei dat hij het niet leuker kon maken dan het was. Oeps.. Er zat een grote hernia en ik moest zo snel mogelijk geopereerd worden anders zou het gevoel in mijn been alleen maar erger worden.

Neurochirurg

Je kan je vast wel voorstellen dat ik hier erg van geschrokken was. Net na de feestdagen zat ik bij de neurochirurg om de operatie te bespreken. Hij vond het wat minder zorgelijk dan de neuroloog. Waarschijnlijk omdat de chirurg hier dagelijks mee te maken had. De chirurg legde mij de operatie uit en drukte mij op het hart dat ik me geen zorgen hoefde te maken, de kans dat de hernia na de operatie terug zou komen was erg klein. Het enige wat zou kunnen is dat ik wat verminderd gevoel in mijn been zou houden.

Operatie

Begin januari 2016 werd ik geopereerd. De operatie was goed gegaan, de hernia was weggehaald. Ik moest nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Na 4 dagen mocht ik, met instructies van de arts en fysiotherapeut, naar huis. Het herstel zou zo ongeveer 6 tot 8 weken duren. Voor mijn gevoel ging het herstel redelijk. Ik bleef wel last houden, maar ik dacht dat dat erbij hoorde.  Tijdens de nacontrole besprak ik met de chirurg dat ik toch niet pijnvrij was. Hij adviseerde fysiotherapie voor 3 maanden en daarna moest ik weer terugkomen om te kijken hoe het dan ging.

Weer fysiotherapie

Deze keer had ik een andere fysiotherapeut. Deze man pakte het totaal anders aan. De oefeningen die ik moest doen gingen op mijn tempo. We bespraken ook regelmatig hoe het ging. De ene keer zat er wat verbetering in en de andere keer leek het minder te gaan. Hij gaf me wat tips om met de chirurg te bespreken. Bij de extra nacontrole was de pijn er nog steeds en de chirurg liet voor de zekerheid nog een mri maken. Gewoon om te kijken hoe het eruit zag en hoeveel littekenweefsel er aanwezig was.

Tweede MRI

Een paar weken later was de uitslag van de mri binnen en helaas was er weer een hernia te zien. De chirurg vertelde dat dit eigenlijk niet vaak voorkomt. Maar dat hij nog een keer kon opereren. Ik twijfelde even, maar besloot toch akkoord te gaan met nog een operatie.

Tweede operatie

De tweede operatie was wederom goed gelukt, de hernia was weggehaald. Wel was er best wat littekenweefsel te zien, maar dat houd je natuurlijk niet tegen. Deze keer moest ik iets langer in het ziekenhuis blijven. Ik had meer pijn dan na de eerste operatie en het lopen ging ook een stuk lastiger. Gelukkig was de weekend-zaalarts een voorstander van het “thuis knap je sneller op”-principe. De fysiotherapeut in het ziekenhuis gaf aan dat ik vooral voldoende rust moest nemen en dat het lopen wel beter zou gaan als ik wat meer uitgerust was. Het waren namelijk 2 operaties binnen een half jaar. Dat is nogal een aanslag op je lichaam.

Koorts

Het herstellen thuis verliep niet zo lekker. In de derde week thuis kreeg ik koorts en pijn bij mijn litteken. De regel is dat je binnen je herstelperiode contact op mag nemen met de behandelend arts en dat je zo nodig even gezien word in het ziekenhuis. Helaas liep dat bij mij niet zo. De assistente van de arts zei dat ik maar even mijn huisarts moest bellen. Gelukkig nam de huisarts het wel serieus. Hij nam zelf contact op met het ziekenhuis. Ik moest zo snel mogelijk bloedprikken. Mijn bloed was gewoon goed, de huisarts wilde wel dat ik hem meteen belde als mijn koorts erger werd.

Complicatie

Achteraf gezien bleek dat er tijdens de operatie wat hersenvocht gelekt was en dat veroorzaakte de pijn, koorts en het zieke gevoel. Eigenlijk had ik, toen ik het ziekenhuis belde, naar de spoed eisende hulp gemoeten, maar dat is nu achteraf gepraat. Het vocht heeft zichzelf opgelost.

Derde keer

Helaas was de hernia ook weer teruggekomen. De chirurg wist ook even niet zo goed wat nu de beste behandeling was. Nog een operatie was niet wenselijk. In overleg met de arts ben ik naar de pijnkliniek gegaan. Daar hebben ze nog een pijnbehandeling gedaan en hebben ze geprobeerd om wat littekenweefsel weg te halen. Met de nadruk op geprobeerd, want dat lukte niet. Op dit gebied ben ik dus een echte pechvogel.

Pijn

Op dit moment gebruik ik geen pijnstillers. Niet omdat ik er geen last meer van heb, maar puur omdat ik helemaal wil kunnen functioneren en alert wil kunnen zijn i.v.m.  mijn dochter. Vanuit de pijnkliniek heb ik een TENS gehad die ik kan gebruiken om de pijn iets te onderdrukken, maar dat werkt niet echt.

Afgekeurd

Een paar maanden geleden ben ik door de dagelijkse pijn en beperkingen helemaal afgekeurd voor werk. En dat vind ik toch best moeilijk. Ik ben net 35 en kan dus niet meer werken. Ook kan ik niet lekker stoeien en ravotten met mijn dochter. Als ik toch wel een keertje met haar op de grond speel, dan kan ik de rest van de dag niet meer normaal lopen. Lange afstanden lopen gaat ook niet. Maar dat betekend niet dat ik daarom maar niet veel doe. Ik zorg er juist voor dat ik voldoende beweging krijg. Zo wandel ik 2x per dag ongeveer 20 minuten. Dat lijkt misschien heel weinig, maar het zorgt er wel voor dat de pijn en mijn conditie in ieder geval niet erger worden.

 

Neem ook eens een kijkje op de blog van Eva, hier schrijft zij over alles wat haar interesseert. Van haar dagelijks leven tot beauty en food.

xxx