Dag onbekende jongen,
Onze paden kruisten elkaar maar even, toen, zoveel jaar geleden in het Centraal Station van Antwerpen. Het was een mooie dag in augustus en ik stond met mijn 2 dochtertjes te wachten op het perron. Jij stond 2 verdiepingen hoger.
Zag je ons staan? Wij alle drie met een zomerjurkje aan. Mijn meisjes moe van een dagje Antwerpen, moe van een dagje “vlieg zoeken” in één of ander museum. Ik een beetje dromend voor mij uit aan het staren, ook moe, maar gelukkig dat het zo een fijne dag was geweest. Keek je naar ons? Of keek je naar één van de andere mensen op het perron? Die daar stonden te wachten om naar huis te vertrekken en hun geliefden weer te zien? Keek je eigenlijk überhaupt wel? Of hoorde je enkel de trein in de verte aankomen?
Wat ging er door je heen? Wat was er gebeurd dat je zo wanhopig was? Waarom zag je het niet meer zitten? Had je een slecht herexamen afgelegd en durfde je je ouders niet onder ogen te komen omdat je waarschijnlijk zou moeten blijven zitten? Of had je ruzie met je vriendin? Diegene waarvan jij dacht dat ze de ware was, maar die jou zonder blikken of blozen verliet.
Wat maakte jou zo ongelukkig? Waarom kon je het niet aan iemand vertellen, hulp vragen, een oplossing zoeken? Waarom zag je geen uitweg meer en dacht je dat springen de enige oplossing was? Waarom, waarom, waarom,….
Ik hoorde een doffe bonk, maar mijn hersenen registreerden niet wat er gebeurd was. Ik besefte het niet… tot mijn dochtertje tegen mij zei: “mama er is iemand gevallen”. Snel keek ik in de richting die ze aanwees en mijn hart stond stil. Daar lag je. Jeansbroek een paar keer omgeslagen en zwarte schoenen. Ik stond versteend…
We zijn in de richting van de trein gelopen, wild gebarend dat die zo snel mogelijk moest stoppen. Ik en tientallen anderen op dat perron. Terwijl jij bedekt werd, ging ik weg. Bibberend nam ik mijn dochtertjes aan de hand en ging ik naar een ander perron.
Mijn hart breekt als ik denk aan de pijn die jouw moeder voelt. Haar wanhoop en ongeloof toen ze het bericht kreeg dat jij nooit meer thuis zou komen. Geen enkele moeder zou haar kind mogen overleven en al zeker niet op deze manier. Ik bid dat ik nooit diezelfde pijn moet ervaren.
Voor de meeste mensen ben je misschien niet meer dan een regeltje in de krant. Een klein vierkantje, verstopt tussen het grote nieuws van de dag. “Wanhoopsdaad in Centraal Station Antwerpen” Maar ik weet zeker dat jouw familie en vrienden nog elke dag die pijn voelen, dat ze nog elke dag aan jou denken. En ook wij zullen jou niet vergeten.
Slaap zacht, onbekende jongen, ik hoop dat je de rust hebt gevonden die je zo wanhopig zocht.
Karin
xxx
Jeetje wat heftig zeg! Echt lastig om zoiets mee te maken lijkt mij.
Wow super heftig lijkt mij dit om mee te maken, zeker met je kinderen erbij…
Zo heftig, zo verdrietig. Geen woorden voor. Mooi dat je een stukje aan hem besteed, dat je soms nog aan hem denkt. Toevallig net vandaag over gehad op mijn blog, hoe mensen snel vergeten worden en dat dat niet moet gebeuren. Jouw post raakt me daarom extra.
Wat een heftig verhaal. Ik zou ook verstijfd staan van de schrik. Zoiets maak je, al een geluk, niet vaak mee!
Kan het niet geloven mensen die dat als de enigste uitvlucht zien, had iemand mss die hem kende zijn dag beter gemaakt of zijn gedacht veranderd dan zou het niet gebeurt zijn, super erg da je dat meegemaakt hebt mooie verhaal
O, dat is afschuwelijk. Een gezin waar het leven voor altijd veranderd is. Mooi geschreven.
Jeetje wat een heftig verhaal… Ik krijg er kippenvel van. Maar wat beschrijf je het mooi! Ik hoop dat zijn ouders, maar ook alle omstanders het hebben kunnen verwerken
wat beschrijf je dat mooi…die machteloosheid als iemand tot zo’n stap komt. Ik word er helemaal stil van
Wat een verhaal, wat een mooi geschreven verhaal, Heftig als moeder leef ik tuurlijk met due moeder …
Word er stil van, mooi geschreven.
Wat ongelooflijk mooi geschreven. Ik zit hier wel met koude kippenvel, want helaas heb ik iemand op deze wijze verloren. ? Het is zo tragisch dat iemand zich tot zo’n noodlottige uitweg gedwongen voelt.
Jee wat heftig! Dat blijft je altijd bij.
Wat heb je dit mooi geschreven.
Deze jongen kon iets niet meer aan en zag maar één uitweg. Verschrikkelijk!
Als hij dit zou kunnen lezen zou hij vast even glimlachen om jouw mooie woorden.
Geen vooroordelen, maar iemand die zich afvraagt waarom.
Dit zou niemand mee hoeven moeten maken. Zo’n wanhoop voelen dat dit de enige uitweg lijkt. Ik hoop dat hij iets van een brief heeft kunnen achterlaten. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk die kan zijn in het verwerkingsproces
oh wat heftig zeg! Ik kan me niet voorstellen hoe dit is, maar wel hoe je dit met je meedraagt.
Oh, wat akelig zeg…. Die arme moeder denk ik dan meteen…