Zodra je kinderen krijgt, verandert je hele leven. In één klap draait de wereld niet meer om jou, maar om dat kleine hummeltje in je armen. Er is niets dat je niet voor dat poppetje zou willen doen. Je zou zonder aarzelen je eigen leven geven om je mini-me te beschermen. Maar ondanks dat gaat het soms toch mis…

Beschermen

Als ze klein zijn, kan je je kinderen nog redelijk goed beschermen tegen gevaar. Nee, schatje, geen vreemde honden aaien, niet alleen oversteken, mama een handje geven,… Als ouders doen we wat we kunnen. We houden ze constant in de gaten in de speeltuin, maken ons huis en onze tuin veilig, laten ze niet alleen met vreemden en leren ze wat eetbaar is en wat niet.

Loslaten

Maar terwijl ze opgroeien, krijgen wij als ouders de belangrijke -maar o zo moeilijke- taak om ze los te laten. Niet in één keer natuurlijk, maar stapje voor stapje. Het eerste schoolreisje, voor het eerst alleen naar school fietsen, de eerste keer logeren bij een vriendinnetje en de eerste keer uitgaan. Elke keer weet je dat het goed voor je kind is om die nieuwe fase te beginnen, maar elke keer krimpt je moederhart ook een beetje ineen omdat je toch bezorgd bent. In je hart wil je je kind het liefste veilig in een glazen kooitje stoppen, maar je gunt ze ook een eigen leven.

Veilig

Toen mijn dochters 18 werden, heb ik voor allebei een uitgebreid fotoboek gemaakt. In dit boek staan foto’s van hun eerste 18 levensjaren, een verzameling van de mooie momenten die ze in hun kindertijd hebben gehad en foto’s met mensen die belangrijk voor hen zijn (geweest). Op de eerste pagina heb ik telkens een heel persoonlijke brief geschreven. De tekst komt recht uit mijn hart en vertelt niet alleen hoeveel ik van ze hou, maar ook waar ze trots op mogen zijn en natuurlijk wat moederlijke raad voor de toekomst. De laatste zin is bij allebei ongeveer hetzelfde; “zorg dat je altijd veilig bent”. En net bij dat laatste ging het mis…

Braderij

Vorige week was er bij ons in het dorp een braderij. Mijn dochters hadden de hele dag gewerkt in een kledingwinkel en ik ben uiteraard iets bij ze gaan kopen. Na het avondeten ging mijn jongste met de trein naar haar studentenkamer omdat ze de volgende dag haar eerste dag les had. Heel spannend allemaal; voor het eerst op kamers en voor het eerst naar een universiteit waar ze niemand kent.

Café

Mijn oudste dochter bracht haar te voet naar de trein en besloot om wat te blijven drinken met vriendinnen bij het café naast het station. Het was gezellig druk met al die mensen die na de braderij nog even waren blijven hangen. De straten waren nog afgesloten en omdat het lekker weer was, stond iedereen buiten voor het cafeetje. Op het grasveld tegenover het café stond een podium waar eerder op de dag optredens waren geweest. Voor dat podium stond een paar meter hoge ijzeren stelling met podiumlichten.

Telefoon

Mijn oudste moest pas een week later beginnen op de universiteit, dus hadden wij een mini-vakantie naar Terschelling gepland, gezellig een paar dagen moeder-dochter-quality-time. Terwijl ik -onder het genot van een glaasje cava- nog wat dingen aan het voorbereiden was voor deze vakantie, ging mijn telefoon. Ik zag dat het mijn dochter was en ik dacht dat ze misschien belde om te zeggen dat ze nog even ergens anders naartoe ging. Wij houden elkaar altijd op de hoogte dus ik vond het niet vreemd dat ze belde. Maar toen ik opnam, was het niet mijn dochter, maar een vriendin van haar die ik aan de lijn kreeg.

Er was een stelling met verlichting op mijn oudste dochter gevallen. Ze was bewusteloos geweest en had een hoofdwond.

Ambulance

Hals over kop, op slippers en zonder mijn huis af te sluiten, ben ik zo snel ik kon naar het café gegaan. Ze was heel bleek en zat heel stil op een stoel, helemaal onder het bloed. Gelukkig waren er 2 verpleegsters bij haar en samen hebben we op de ambulance gewacht.

Spoed

In het ziekenhuis werd al gauw duidelijk dat ze enorm veel geluk heeft gehad. De spoedarts twijfelde eerst zelfs aan het verhaal van de stelling met podiumverlichting die van enkele meters hoog op haar gevallen was, gewoon omdat hij bij zo een impact veel zwaardere gevolgen verwachtte.

Engelbewaarder

Was het omdat ze meteen bewusteloos was geraakt en een slap lichaam minder schade oploopt bij een ongeval? Of was het omdat de klap gelijk verdeeld werd over al haar gewrichten en wervels door de plaats waar het neerkwam (precies bovenop haar schedel)? Of heeft ze gewoon een heel goede engelbewaarder? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ze net zo goed verlamd of dood had kunnen zijn.

Ze heeft een hoofdwond, een hersenschudding en heel haar lichaam is gekneusd. Ze zal minstens 2 weken met een halskraag moeten lopen en veel rusten, daarna zal ze fysiotherapie nodig hebben en natuurlijk is onze vakantie in het water gevallen. Maar ze leeft!

Boos

Hoe dankbaar ik ook ben, ik ben ook boos! De eigenaar van het café vertelde mij namelijk doodleuk dat de stelling niet gezekerd was. Het interesseert mij niet wiens fout dit is, het had gewoon nooit mogen gebeuren!

Nalatig

Door iemands nalatigheid heeft mijn lieve, intelligente, mooie dochter op dit moment 24 uur per dag hulp nodig. Ze kan niet alleen opstaan, kan maar enkele minuten zitten en dan nog enkel op een speciaal kussen. Ze heeft constant pijn. Ze mist het begin van haar academiejaar, ze moet het komend jaar haar passie -dansen- laten vallen en zal sowieso een tijd moeten revalideren.

Gezin

En niet alleen op haar heeft dit een grote impact. Het ongeluk heeft op mij als moeder ook een enorm mentaal effect. Zolang ik bezig ben met alles te regelen (verzorging, medicatie, verzekering, politie,…) gaat het wel. Maar als ik even alleen ben en rustig zit, begin ik te bibberen. Het besef dat het zo snel voorbij kan zijn, zonder dat je kind of jij iets fout doet, heeft er flink ingehakt. Zelfs nu, een week na het ongeluk, reageert mijn lichaam heel heftig zodra ik er aan denk.

Ook voor haar jongere zus is dit niet gemakkelijk. Om de één of andere reden belde ze mij al toen we op de spoeddienst waren, alsof ze een voorgevoel had. Ze is natuurlijk ook heel boos en bezorgd. Bovendien is het gebeurd op het moment dat er zoveel voor haar verandert en ze een luisterend oor kan gebruiken. Maar de dingen die ze meemaakt lijken nu zo onbenullig in vergelijking met wat haar zus meemaakt…

Mijn kind heeft pijn en ik voel mij machteloos. Het enige wat ik op dit moment kan doen is mijn dochter in de watten leggen. Duimen jullie mee dat ze snel en volledig herstelt?

xxx